گفتی دلتنگ دل نوشته هایم هستی…
اما مهربانم دیگر دلی برایم باقی نمانده که بخواهد از پس ناگفته ها بنویسد
خسته از گذشته های نه چندان دور و بدون هیچ امیدی به آینده…
تنها کوله باری از خاطرات را به دوش می کشم
جایی سراغ نداری که بتوانم تنها برای لحظه ای کوله ام را بگذارم
و به اندازه چشم بر هم زدنی آرام گیرم؟
نه …
از من نخواه که کوله ام را بر شانه های تو بگذارم…
حتی شانه هایت را در رویا نیز از آن خود نمیدانم
این است حقیقت
نه،
شانه هایت با ارزش تر این است که آرامگاه من باشند!
با ارزش تر ..باور کن …
سَرمای ِ طاقَت فَرسای ِ دوری ِ یاد هایِ زِندِگی کِه میگذَرَد
کبوتری از دور بال می گشاید
خنده هایم را .. اشک هایم ... بغض هایم ...
ملامتی است که آتش می گیرد سر نگونی ام را
کودکی دوری ِ ریل است که دست می تکاند !
عزم زمین خوردن هاست که جزم شده
و فساد ِ لبخند های مسموم آویزان ...
کسی دار ِ لحظه هاست انتظارش
کسی را باران
و کسی را مترسک پینه بسته ای روی شانه اش کلاغ .. گوشه ی باغ
خدا باران است که هدیه می دهد چشم ها را
خورشید نه ماهه نوزاد ِ آسمان است
و دوردست ها گره می خورد طوفان ها ..
سلام ...
salam doste azizam
مرا چه به نام و نشان ِ بت ام !!
مرا چه به شانه های ِ نگار !!
شاید
ستاره های ِ ریخته از آسمان ِ دلت
نسیب ِ من شود !!
سلام
روزگارت قرین ِ عشق